म आज उनलाई भेट्न केशर महल गए | मलाई उनको कुरा सुनु थियो | जीवन बारे के विचार रहेछ बुझ्नु थियो | मान्छेहरु धेरै भएको ठाउँमा आफ्ना भावनाहरु व्यक्त गर्न गाह्रो होला भनि मैले नै यो ठाउँ रोजेको हो | ठिक ३ बजे म त्यहाँ पुगे | उनि त्यहाँ पहिले पुगि सकेको रहेछ | रातो कुर्तामा उनि अत्यन्त सुन्दर देखिन थियो | विस्तारी हामी रानासाहेबको बगैचामा गफ गर्न सुरु गरे | पढाईको बारे देखिलिएर संगीतको पनि कुरा गरे | उनि म भन्दा पाच वर्ष सानी रहीछे | मेरी एउटा बहिनी पढ्ने कलेजमा पढेको रहीछे | सायद मेरो बहिनीले उनलाई चिन्छ होला | 

हाम्रो गफ सुरु मात्र भाको थियो सिमसिम पानी पर्न थाल्यो | छानाको खोजिमा कुनाको खाजा पसलमा पसे र दुइ कप चिया मगाए | चियासंग चुरोट सल्काउने बानिलाई आज एक चोटीको लागी अल्प बिराम लाग्यो | हिड्दा हिड्दै कुरा गर्नु र एक अर्काको अगाढी आखा जुदाएर गफ गर्नु निकै फरक रहेछ | आखा त तिमीले भने झैँ आत्माको द्वार नै रहेछ र त्यहा मैले धक्धकाइ रहेको थिए | त्यहाँ बस्न मात्र लागेको थिए उनले टेबल सफा गर्न थालिन | काम गर्ने केटा आयो र भन्यो "दाइ सरी, भर्खर मात्र कोही यो टेबलमा बसेको थियो, सफा गर्ने मौका पाको छैन" | पाएको मौका तर उनले गुमाएन |

येतिकैमा मलाई याद आयो मैले अहिलेसम उनको नाम सोधेको छैन रहेछ | अब कसरी नाम सोध्ने | "तिमीलाई म के भनेर पुकारू ?" | उनको उत्तर छोटो र मिठो थियो "माया" | मैले भने "पहिले सोध्नु पर्ने, म यस्तो कुरामा अलि पछि नै छु | तर उनले भने " सबै चीजको आफ्नै समय हुन्छ |" म उनको उत्तरसंग सहमत थिए | बिस्तारी हाम्रो गफ फेरी अघि बढ्यो | एक अर्कालाई बुझ्ने प्रयासमा विभिन्न प्रस्नहरु सोधियो | उनको प्रस्नहरु निकै सामान्य थियो | अमेरिकामा के काम गर्नु हुन्छ ? त्यहाँ जानु भएको कति वर्ष भयो ? तर मैले अपेक्ष्या गरेको प्रस्न भने उनले अघि राखेनन्  | मेरो अतित बारे उनले केही सोधेनन् | मलाई पनि उनको अतित बारे केही सोध्न मनले मानेन | सायद आज पहिलो भेट भएर पनि होला |

त्यही समयमा हाम्रो छेउको टेबलमा एउटा जवान जोडी आएर बस्यो | भर्खर सोह्र सत्र वर्षको उमेर पुगेको होला | उनिहरु बीचको गफ सुन्दा हाम्रो चली रहेको गफनै बन्द भयो | मन मनै हामी दुवै जाना हासी रहेको थियो | तर त्यो जवान जोडीलाई दुनियाको चिन्ता थिएन | एक आपसको हात समाई मिठो मिठो गफ बुनी रहे | बिना कुनै कुरा उनलाई हेर्दै बस्दा उनको अनुहार कति सुन्दर रहेछ, उनले लगाएको श्रिंगार मेटिन्न लाग्दा  पनि त्यतिकै सुन्दर देखिन्थियो | उनको नाकको बनावट, गाजलु आँखा, आँखाले गर्ने साना साना इशारा, त्यो नसालु नयनमा म बिस्तारी डुब्न लागेको थिए |

यतिकैमा छेउको जवान जोडीहरु एक आपसलाई अंगालो मारेर बसेका रहेछन | उनिहरुको खतरनाक क्रियाकलाप देखेर हामी दुवै जनालाई त्यहाँ बस्न उचित लागेन | पानी कम परेको मौका पारी हामी त्यहाँ बाट निस्कियौ | मैले छाता बोकेको थिएन | एउटा छाता मुनि हामी दुवैजना तल बाटो हेर्दै हिड्न थाले | छाता समाउने क्रममा कसरी कसरी एक अर्काको हात पनि समाउन पुगेछ | छाएको खामोसिपनलाई चिरदै उनले भने " एउटा कुरा सोधु?" | "सोध" |

"तपाईलाई म कस्तो लाग्यो ? नधाती भन्नुस |"

मैले हासेर भने " नाम नै एस्तो मिठो रहेछ | खै के भनु |"

   अचानक उनको चेहरामा सुर्यास्त भए झैँ विभिन्न रेखाहरु देखिन थाले | उनले भने " सरी, मेरो पहिले बोइ फ़्रिएन्द छ, घरमा भनेको छैन | मलाई माफ गर्नु होला | तपाईलाई कसरी भनु भईरहेको  थियो | तपाईको समय बर्बाद गर्नु मन थिएन | मिल्छ भने माफ गरी दिनुस |"

 मैले उनलाई केही अरु भने मौका नै पाएन | उनि ट्याक्सी चदेर आफ्नो बाटो लागिन |

यसरी जिन्दगीले मलाई नया उपहार दियो |

सायद मैले उनलाई माफ यो भूल गर्न भन्दा पहिले गरी सकेको थिए होला | जिन्दगीबाट मैले आशा नि अरु के गर्न सक्छु र |

  बिहानको यो समयमा पनि असनको चोकमा फलफूल र तरकारी बेच्नेहरुको तेती नै घुइचो थियो | मैले कति कुरा बिर्सी सकेको रहेछ | मानिसहरुको यो भीडभाद होला भनेर आशा गरेको थिएन |हुन त जीवनको यो मोड आएर नास्तिक नै भै सकेको थिए तर किन हो आज मैले यो मन्दिरलाई चै दाया पति राखेर परिक्रमा गरे | शायद यो मेरो आस्था भन्दा पनि सम्मान थियो |मन्दिरलाई परिक्रमा गर्ने क्रममा धूप, अगरबती र अरु पूजाको सामग्रीको बासना मेरो शासमा प्रवेश गर्दा कति पुराना सम्झनाहरुलाई डाकेको झैँ लाग्यो |मेरो यी प्रति कुनै सिकायत छैन |असनबाट बिस्तारै हिड्दा हिड्दै म किलागल पुगे | त्यो सानो कुनामा अझै तेही दिदि को पसल रहेछ | पसलमा साना तिना परिवर्तन देखे पनि धेरै जस्तो चीज उस्तै थियो |मलाई कस्तो ग्वारामरी पो खान मन लाग्यो |तर अफ्सोश दिदिले पसल भर्खर खोलेको रहेछ | दिदि आफ्नै काममा व्यसत देखिन थियो र म बाहिरै बसेर प्रतिक्षा गरे | वरीपरीका मान्छेहरुलाई नियाल्दै बसे |

त्यही मध्ये मेरो नजर एउटा सुन्दर महिला माथि पुघ्यो | रातो सारीमा सर्लक परेको ज्यू भएको त्यो हिन्दी च्यानेलको सिरिअलको कुनै मुख्य पात्र भन्दा कम थिएन |कस्तो लोभी नजर रहेछ मेरो उनको कमरमा गएर अलझेछ | मैले कति कोशिश गरे उनको अनुहारको प्रष्ट एक झलक  पाऊन् तर त्यो पनि एउटा संघर्ष नै भयो | म पनि हार मान्नेवाला थिएन र नजिकै गएर मन बहल्याउन अगी बढे | म उनको नजिक गइ रहेको थिए र उनि  मबाट टाढा हिड्न थाल्यो | दुइ मिनेट को कोशिश पछि उनले फर्केर हेर्यो | उनले भन्यो "वासुदेव" | म आफै अचम्भित थिए | यो आवाज, यो मिठो आवाज मलाई निकै कर्ण प्यारो लाग्यो | कहिँ सुने सुने जस्तै लाग्यो र दुइ सेकेन्डमा मनमा हजार प्रस्नहरु तेर्सियो | उनि अरु कोइ हैन माया थियो, जसलाई मैले दुई दिन अगि परिवारको इच्छा अनुसार भेटेको थिए | उनमा केही खराबि थिएन तर उनि पहिले मन मनै अरु कसैकी भई सकेकी रहेछिन् | मैले यो कुरा उनको परिवारलाई भन्न उचित लागेन् र आफ्नो परिवारलाई भन्न मन थिएन् | तर अफ्सोश यो नादानी को नतिजा को बारे मैले सोचेको थिएन् | माया र उनको आमा अब मेरो अगाडी यसरी प्रकट भयो कि मैले लुक्ने मौका पाएन |

खोइ किन हो आज मलाई उनलाई जिस्काउन निकै रमाइलो लाग्यो | आमाको अगाडी उनले केही बोल्न रुचाएन | आमाले चै मौका पारी भनि हाले " ल हेर, दुवैजना चुप लागेर बसेको " | मैले नि फर्काइ हाले, " माया त सारीमा आज अति सुन्दर देखेकी छे | मैले त्यो भनेको सुन्ना साथ उनले आफुले आफुलाई हेरे र सारी मिलाए झैँ गर्यो |

केही क्षण मैले आमा छोरीलाई साथ दिए र म फेरी त्यही भीडमा मिसे | त्यही भीड जसमा कसले कसैको वास्ता गर्दैन | सब आफ्नो आफ्नो बाटो हिडी रहेको हुन्छ |