घर-अफिस-घर को चक्र बाट केही दिन को लागी भए पनि मुक्ती मिल्ने भयो भनेर म दंग थिए।  अफिसियल कामले फेरी  एक चोटी थाइल्यान्ड  जानु पर्ने भयो।  हुन त थाइल्यान्ड  मेरो लागी नयाँ  गन्तब्य त थिएन,  अफिस कै कामले  पहिला ३-४ चोटी ब्यङ्कक  पुगेकै हो। तर  मैले यस पटक  को भ्रमण लाई  अली फरक बनाउने  निधो गरे। एक  हप्ता को अफिस  को ट्रेनिङ सँग  दुई हप्ता को  ब्यक्तिगत घुमघाम मिसाएर थाइल्यान्ड  को बसाइ लाई  तीन हप्ता तन्काउने।  भीसा पाउन त्यती  धेरै पापड बेल्नु  परेन। बिहान गएर  पासपोर्ट र अरु  चाहिने कागजातहरु बुझाइयो, बेलुकी  हातमा पासपोर्ट पर्‍यो,  भीसाको साथमा। आउने जाने  अनी एक हप्ता  को बसाइ खर्च  त अफिस ले  नै बेहोर्ने भएको  ले त्यसको कुनै  चिन्ता भएन, तर  बाँकी दुई हप्ता  चाही के गर्ने  भनेर योजना बनाउनु  पर्ने भयो।

थाइल्यान्ड मा आफु ले चिने-जानेको कोही भए दुई हप्ता बिताउन धेरै गाह्रो हुने थिएन, फेरी घुम्न जाने ठाउँ को बारेमा पनि धेरै सोच्नु परेन। कहाँ कहाँ घुम्न रमाइलो छ भनेर भनि दिने गाइड पनि पाईन्छ भन्ने लागेर कोही छ की थाइल्यान्ड मा चिनेजाने को भनेर सोच्दा झल्यास्स अन्जली को याद आयो।   नाता ले त काकी को भान्जी पर्ने, तर घर नजिकै भएको ले पहिला देखि नै चिन्जान थियो। केही महिना अगाडी मात्र सिङ्गापुर बाट पढाई सकेर फर्केकी अन्जली को बिहा भएको थियो। उनको श्रीमान ब्याङ्कक मा काम गरिरहेको ले उनी पनि त्यतै गएकी थिइन। डायरी बाट अन्जलीको एड्रेस खोजेर एउटा ईमेल पठाए: “अफिसको कामले थाइल्यान्ड आउन लागेको अनी त्यहां आएको बेला मा उनको फुर्सद भए भेटौ भनेर।“ भोली पल्ट उनको रिप्लाइ आयो: “भै हाल्छ नि, कहिले आउने हो? सबै डिटेल पठाउ अनी मिल्छ भने २-४ दिन हामी का पनि बसेर जाउ।“ मलाई त ढुङ्गा खोज्दा देउता मिलेको जस्तो भाई हाल्यो, मेरो योजना को सबै बेलिबिस्तार लेखेर पठाइ दिए।

जिन्दगी को भाग-दौड मा कति चाडो दुई हप्ता बितेको पत्तै भएन। थाइ एयरवेज को दिउसो को फ्लाइट थियो। भाग्य ले झ्याल तिर को सिट परेको रहेछ, हिमालको मनोरम द्रिश्य हेर्दै केही घण्टामै ब्यङ्कक पुगियो।  एयरपोर्ट बाट ट्याक्सी लिएर होटल पुगे, त्यही होटल मा नै ट्रेनिङ थियो। दुई बर्ष पछि ब्याङ्कक पुग्दा त्यहा खासै केही परिवर्तन भएको देखिन, उही भिडभाड, त्यही गाडी को तातीहरु। एकपल्ट त झुक्किए पनि के म आफ्नै काठमान्डु मै त छैन भनेर? तर अग्ला अग्ला घर अनी अली चौडासडकहरु देखेर बिश्वस्त भए, हैन साचिकै ब्याङ्कक नै पुगेको रहेछु।   भोली पल्ट देखि ट्रेनिङ थियो, दिनभर को भागडौद ले होला बिछौना मा पल्टेको मात्र के थिए भुसुक्कै भएछु। 

दिन भरी को ट्रेनिङ अनी बिहान बेलुकी त्यही ट्रेनिङ मा भेट भएका साथीहरु सँग को भलाकुसारी र ब्याङ्कक को अली अली चहलपहल हेरेर पहिलो हप्ता त सजिलै बित्यो। एक हप्ता चाही अन्जली कहाँ बसेर ब्याङ्कक कै वरीपरी घुम्ने अनी अर्को हप्ता चाही फुकेट जाने मेरो योजना थियो। ट्रेनिङ सकिएको दिन अन्जली लाइ फोन गरे, भोली पल्ट बिहान को खाना खाने गरी आउनुस न त भनेर निम्ता गरिन।  बिहान उठेर हात मुख धोएर फ्रेश भए। अरु दिन त सधैं त्यही होटल मा नास्ता खाने गरेको ले होला त्यो दिन भने नास्ता खाना बाहिर जान मन लाग्यो। बाटो पारी एउटा क्याफे रहेछ। काउन्टर मा गएर कफी र केक अर्डर गरे अनी एउटा खाली टेबल मा गएर बसे। केही क्षण मै अर्डर आइ पुग्यो, पत्रीका मा ब्यस्त भएको आँखा उठाएर हेरे। एउटी सुन्दर युबती ले कफी र केक ल्याएर मेरो टेबल मा राखी दीइन। उनको अनुहार मा मन्द मुस्कान थियो। हेर्दा त थाइ जस्तो लागेन, मङोलियन अनुहार त पक्कै थिएन त्यो। की त इन्डियन न भए त नेपाली हो की जस्तो लाग्यो। एक मन ले त सोधौ की जस्तो लागेको थियो, तर सोध्ने आट गर्न सकिन।  "थ्यान्क यु" भने, केही शिस्टता त देखाउनै पर्यो। "यु आर वेलकम" भनेर उनी फर्किन, एउटा अङ्रेजी गीत सानो स्वरमा गुन गुनाउदै, म भने उनलाई एक छिन हेरी रहे। धपक्क बलेकोअनुहार, कुम सम्म आउने कपाल अनी मिलेको शरीर, उनमा एउटा छुट्टै आकर्षण थियो।

क्रमश …….

ल घच्ची को कथा आएछ

भनेपछी नेप्चे को लोप पर्ने भो होइन त

ल अहिले देखी नै अग्रिम बधाई छ

ल छिटो छिटो कथा अगाडि लैजाउँ ल

फुर्सद लिएरै पढियो । एक वाक्यमा भन्नु पर्दा " अकबरी सुनलाई कसी लगाउनु पर्दैन "।

लहरे, कस्को को सँग लप पर्छ त्यो त अर्को भाग मा था भै हाल्छ नि। पढि ओरी प्रतिकृया जनाइ देको मा घच्ची कै धन्यवाद। 
ठुल्दाइ, फुर्शदमा पढेर दुई शब्द लेखिदिनु भएकोमा आभारी छु।

अर्को भाग पनि चाडै पस्किने प्रयास गर्ने छु।...

manparyo.. :)

Looking fwd to the next part!!!

very nice eagerly waiting next part!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

nice.. tara lastai choto bhayo ni first part...next part aali lamo halnu hola hai..;)

दुई बर्ष सम्म पनि बाकी भाग आएन ...........

दुई बर्ष हुन अझै केही महिना बाँकी छ मुल्मी

अहिले सम्म त दुई तीन वटा नै भइसक्यो होला प्रेम कथा त -

ल सबै लाई मिलाएर एउटा सङ्रह नै निकाल्नु पर्‍यो नेप्चे ब्रो

 अब बाकी कुरा सम्झन त नेप्चे दाजुलाइ २/४ बोत्तल नै चडाउन पर्छ होला  

Daami Chha baanki angsha kahile
Aaunchha?

Bihanai dekhi amrica bata bankok pugiyo mai pani!!!

कथाको शिर्षक नै "एउटा प्रेम कथा...." खालि ठाउमा आफै भर्नु पर्ने !! 'अपुरो' 'भुलेको' 'बिर्सेको' जे भरे पनि मिल्ने भएछ २-२ वर्षसम्म दोस्रो भाग नआएर !!!

नेप्चे अर्को भाग को आशा गर्नु कि नगर्नु होला ?? 

कुम्भकर्णलाइ नै मात दिने गरि सुति रहेको यो धागोलाई ब्युताई दिएर यो कथा अगाडी बढाउन झक-झकाइ दिने सम्पूर्ण पाठकलाई मेरो अभिबादन| 

बिशेष गरि Bhakte dai, atomic, hyolmopa, DKS, Serial, Mulmiz, dhimaar, mayamero, cheli ra ranipari bahini अनि mansoon  लाइ पढेर प्रतिक्रिया ब्यक्त गरि दिनु भएकोमा मुरी-मुरी धन्यबाद छ| 

लौ नेप्चे ब्रो ले कती लामो कथा लेखेको दुई बर्ष पछी

एती धेरै लामो त नलेखु हो - पढ्ने टाईम लाग्ने -

२ घण्टा भइसक्यो पढिराको - अझै सकेको हैन - टाईप गर्न नि टन्न टाईम लाग्यो होला है

मैले लेख्या कमेन्ट कहाँ गयो

भाग २

उनी गइन, म भने पत्रीका, केक अनी कफी मा केही बेर हराए। पेटलाई पनि केही शान्ती मिल्यो। होटल फर्के, चेक आउट गरे, अनी एउटा ट्याक्सी बोलाए। अघिल्लो पटक ब्याङ्कक आउँदा भाषाको समस्या परेर एक घण्टा ट्याक्सीमा बरालिनु परेको कुरा मेरो मानसपटलमा ताजै थियो। त्यसैले होटल कै मान्छे लाई म पुग्नु पर्ने ठाउँको ठेगाना दिएर ट्याक्सी वालालाई राम्रो सँग बुझाई दिन भने। उनिहरु थाइमा कुरा गर्दै थिए,  ट्याक्सी वाला बेला-बेला मा टाउको हल्लाउदै थियो। म भने लाटो जस्तै केवल हेरी रहे केही बेर सम्म, आफुले नबुझ्ने शब्दहरुले भरिएको त्यो दृश्य। होटल को मान्छेले मेरो सामान ट्याक्सी मा हाल्यो, म पनि सामान कै पछी-पछी लागे। ट्याक्सी गूड्यो, ब्याङ्कक भीड-भाड छिचोल्दै। आँखा वरिपरी नाची रहेका ठुला-ठुला गगनचुम्बी महल अनी ति भिमकाय संरचनाको वरीपरी घुमिरहेको मान्छेको भीड। त्यो चिरपरिचित द्रिश्यले केही सोच्न वाध्य बनायो। जुन शहरमा पनि किन यती धेरै मान्छे? यी सबै यही जन्मेर हुर्केका त पक्कै हैनन। शायद यो भीड पनी आफ्नो आफ्नो सपना पछ्याउदै शहर तिर आइपुगेको  होला, जसरी मलाई मेरो सपना ले दस बर्ष अगाडी गाउबाट काठमाडौं लिएर आएको थियो। हाम्रो यो सपनाको पछी दौडिने क्रम: कहिले तोडिएला? एक पछी अर्को कहिले न टुट्ने यो सपनाहरुको सिक्री। यिनै कुरा मनमा खेलाउदै थिए, ट्याक्सी घ्याच्च रोकियो। अन्जली को घर आइ पुगेछ।
 
छुट्टीको दिन भएर होला सबै जना घर मै रहेछन। एक छिन परिचयको क्रम चल्यो। अन्जली अनी उनको श्रीमान परिस्कारसँग त मेरो पहिला देखी नै परिचय थियो। सिङापुरमा पढ्ने अन्जलीको देवर अबिरल पनि छुट्टी मनाउन ब्याङ्कक मै रहेछन।  कुरैकुरामा अन्जलीको नयाँ परिवारको बारेमा जान्ने मौका मिल्यो। ससुराको फुकेट मा  ब्यापार रहेछ। त्यसैले सासु र ससुरा उतै बस्नुहुने रहेछ। अन्जलीको नन्द कुन्जिनी भने ब्यङ्कक मै पढ्ने अनी काम पनि गर्ने रहिछन तर उनको कलेज दाईको घर बाट टाढा पर्ने भएकोले कलेज नजिकै डेरा लिएर बसेकी रहीछन।
 
परिचयको छोटो कार्यक्रम पछी भोजन को पालो आयो। निकै मिठो खाना बनाउने रहिछन अन्जली ले, परिस्कार ले माछा पकाएको रे। अन्जली भाग्यमानी नै रहिछन, परिस्कार ले बनाएको माछा पनि कम मिठो थिएन। खाना पछि लोकल थाइ "सिङ्घा" बियर को चुस्की लिदै जिन्दगीको पुराना पन्नाहरु पल्टाउदा दिन पुरै बित्यो। अबिरल पनि छुट्टी मनाउन आएकोले उ पनि म संगै घुम्न जाने भयो। मलाई त ढुङा खोज्दा देउता मिलेको जस्तो भै हाल्यो। सांझको खाना खाइ सके पछि अबिरलसँग बसेर कहाँ कहाँ घुम्न जाने भनेर योजनाहरु बनाउन थाल्यो। जे होस अन्जलीलाई भेटेर यो भ्रमण सहज बन्न पुगेकोमा मन-मनै दंग भए, अनी भुसुक्क निदाए।

भोली पल्ट बिहानै अबिरल र म बस चढेर थाइल्यान्डको उत्तरी भागमा रहेको च्याङ माइ शहर तिर लाग्यौ। अबिरल मान्छे रमाइलो रहेछ। बाटो भरी उसको कलेजका उटपट्याङहरु एकपछि अर्को गर्दै ओकल्दै गयो। दिन भरीको बस यात्रा कति चाँडो बित्यो थाहा नै भएन, च्याङ माइ पुग्दा रात परिसकेको थियो। भोलि पल्ट बिहान उठेर टुक-टुक चढेर पुरै शहर घुमियो, गुम्बा अनी मन्दिर दर्शन गर्न गइयो। पिङ भन्ने नदीले शहरलाई दुई चिरा परेको रहेछ। च्याङ माइ निकै सुन्दर शहर रहेछ। थाइल्यान्डको अरु भाग को तुलनामा अली सितल हुने हुँदा स्वदेशी अनी बिदेशी पर्यटकको घुइचो लाग्ने रहेछ। दुई दिन त्यहाको उकाली र ओराली गर्दै बित्यो, अनी त्यहाको डाडां-काडां देखेर नेपाल को सम्झना आयो।

दुइ दिन च्याङ माइ को बसी पछि फेरी बस चढेर त्यहाँ भन्दा केहि घण्टा पर रहेको च्यांग राइ शहर तिर लाग्यौ| कोका नदी ले बीच बाट चिरेको च्यांग राइ सहर झट्ट हेर्दा च्यांग माइ जस्तै रहेछ| उही पहाडी उकाली-ओराली, उही सुन्दर गुम्बा, मन्दिरहरु अनि स्तुपहरु| इतिहासका पन्नाहरु आखै अगाडी झल्झली प्रस्तुत गर्ने ति पुराना संरचनाहरु अहिले पनि हिजो मात्र बनाको जस्तो लाग्ने| इतिहास संग मात्र परिचित न भएर प्रकृतिका सुन्दर उपहारहरु खुन कोन झरना र नाकारिन पार्क संग पनि जम्का भेट भयो| एक पटक फेरी नेपालको सम्झना आयो| यस्ता झरना त हाम्रो देशमा सयौ होलान, यस्ता पार्क पनि हामी सयौ बनाउन सक्छौ होला| पर्यटकको तिर्थस्थल बनिसकेको देशमा २-४ ओटा अरु नया गन्तब्य थप्न सके सायद हाम्रो पर्यटन ब्याबसाय अरु फस्टाउने पो थियो कि? नेपाल भन्दा अलि कति बिकसित ठाउ मा पुग्दा नेपालमा गर्न सकिने धेरै कुराहरु मन मा आउने रहेछ|

दुइ दिन को बसाइ पछी च्यांग राइ शहर संग बिदाबारी गरेर समुन्द्र को आनन्द लिने विचार गर्दै पुन: दक्षिण तर्फ झर्यौ| च्यांग राइ बाट प्लेन समातेर ब्यांकक अनि त्यहाँ बाट बस समातेर पटाया तिर लाग्यौ। अविरलले बाटो भरि पटायामा गरेका बिगतका रसरंग को बर्णन गर्दै गएकाले साँढे दुई घण्टाको बाटो कति चाँडो बित्यो थाहा नै भएन। समुन्द्र को त्यो मनमोहक दृस्यहरु, जेट इस्की को यात्रा अनि पारासेलिंग को अदभुत अनुभवले पटाया को दुइ दिनको बसाइ लाइ सारै मनोरम बनायो| फेरी एक पटक नेपालको याद आयो| हाम्रो देशमा पनि यस्तै समुन्द्र भैदिएको भए? पटाया बाट फर्कन त मन थिएन, तर सधै को लागी त्यहा बस्न पनि त गएको हैन|

एक हप्ता को बसाइलाइ मानसपटलमा सधै को लागी ताजा भै रहने गरी कैद गरेर हामी ब्यांकक फर्कियौ|  शुर्क्रबार को साँझ थियो| अन्जलिको घर पुगेर ढोका खोल्न घन्टी बजाउदा त उही क्याफेमा केक र कफी सर्भ गर्ने सुन्दरीले पो ढोका खोलिन| 

क्रमश …….

ल बबाल गएछ -

क्या इन्टेरिस्टिङ ठाउँ मा कथा रोकेको भने नि

अब दुई बर्ष कुर्नु पर्ने हो कि न अर्को भाग आउन

 नेप्चे बल्ल दोस्रो भाग आएछ ...अब चाडै अरु पनि आउला भन्ने आशा गरेको छु !!

क्याफेवाली अन्जलिको नन्द कुन्जिनी नै हुनु पर्ने लख काटेकै हो पहिलै !! 

ल पेलम् पेलम् कथा !!

शंका त लागेको थियो नन्द त्यतै भनेपछि त्यही केटी नै हो कि भन्ने। लौ अब २० महिना होइन २० घण्टा भित्रै तेस्रो भाग पढ्न पाइयोस् है।