लौ सुन्नुहोस ताजा खबर - तात्तातो खबर आजैको खबर

In the sixteenth century Yashobramha Shah gained the ruling title over the principality of Kaski.

The rulers of neighboring Kingdom of Gorkha were Magar people. They had a tradition of choosing a ruler every fall by way of a running match open to everyone. Whoever won the race was to become the ruler for a year.

However, when Dravya Shah tricked his way to the win and eventually gotten away with the tradition of choosing a ruler every fall. He ruled with an iron fist and executed anyone who suggested the reinstatement of the very tradition of choosing a ruler by which he himself became a ruler^{[citation needed]}.

Dravya Shah himself was not a physically robust man. He, however, had the backing of the Bhattarai, Aryal, Adhikari and Acharya clans of Bahun to propel him to the throne by defeating Magar aspirants to the throne by trickery and cheating instead of pure physical perfection as was the norm. Once he became the king, however, he discontinued the race that was essential among the Magar to anoint the ruler for the next year. By the time of his death in 1570, Dravya Shah had managed to erase the memory of the tradition of choosing the ruler by way of running a match open to everyone. He was a shrewd politician, and with the backing of the above mentioned clan of Bahun, he additionally sought the help of the Pant clan of Bahun. He was a totalitarian king who ruled with an iron fist to silence any dissent. He used the power and might of the magar army to increase the size of the kingdom to include some of the neighbouring states. His successors continued to increase the kingdom's territory.

Ethnicity based federalism र cast based federalism दुबैलाइ खसनेपालीमा जातीय संघियता भनेर भनिन्छ । यसलाइ कुन शब्दले फरक अर्थ लाग्ने गरि जनाउनु पर्ला ? माओबादिले धकेल्दै गरेको मोडेल Ethnicity based federalism हुनुपर्छ भन्ने मेरो अनुमान हो, जुन देशको लागि राम्रो हुनेछ । तर माओबादिले यो नारालाइ जनजातिहरुलाइ मच्चाउदै मच्चाउदै थच्चाउने नियतले उचालेको हो भने अहिल्यै देखि "खबरदार" । माओबादिका बाहुन नेताहरुले त्यसको महँगो मुल्य चुकाउनै पर्नेछ । यस्तै मच्चाउने र थच्चाउने खेलले गर्दा बाहुनबादि एमाले गन्हाएर पतन भएको उदाहरण ताजै छ । एमालेका बाहुन नेताहरुको बचेखुचेको दिन पनि सक्किदै छ । त्यसैले तिनेरु अचेल ढोकाबाट छिरेर राजनीति गर्न छोडि झ्यालबाट छिरेर राजनीति गर्न थालेका छन । चुनाव सुनाव जित्नु छैन, तिकडमबाजि गर्दै पद हत्याउने खेलमा मस्त छन । तर तिनका यी अनैतिक हर्कतको एक एक हिसाव जनताले चुकाउने छन ।

तिका:जी,

 

It goes both ways. अर्थात् माओवादीले जातीवादीहरुलाई आफ्नो स्वार्थको लागि उपयोग गरिरहेको मात्र होईन, जातीवादीहरुले पनि माओवादीलाई आफ्नो स्वार्थको लागि उपयोग गर्ने काम भईरहेको छ ।

माओवादीको “साम्यवादी दलिय अधिनायकवाद” र जातीवादीहरुको “प्रादेशिक जातीय अधिनायकवाद” एक बिन्दूमा पुगेर टकराउने त निश्चित छ ।

त्यो बिन्दूको बारेमा यी दुबै शक्ति अनभिज्ञ छैनन् । यत्ति हो, यी दुबै शक्तिहरु जब त्यो बिन्दू आईपुग्छ त्यसबेलामा एकले अर्कोलाई DOUBLE CROSS गरम्ला भन्ने दाउ थापेर एकसाथ अघि बढिरहेकाछन् ।

अबको प्रश्‍न भनेको कसले कसलाई DOUBLE CROSS गर्न सक्षम होला त ?

मेरो विचारमा, कुनै नाटकिय घटना बेगर अहिलेको स्थिति बढ्दै जाने हो भने अब नेपालमा DOUBLE CROSS होईन, TRIPLE वा QUADRUPLE CROSS हुने खालको बहुपक्षिय द्वन्द हुनेछ र विजेता कोही नहुने, केवल द्वन्द र हिंसाको तितो घाउ र खेर गएका अमूल्य वर्षहरुप्रति आमग्लानी बाँकी रहने अन्त्य देख्छु म ता ।

 

Nepe

सिधा  र घुमौरो प्रकार ले जतिबाद लाई समर्थन गरेर नेपाल मा कुनै प्रकार को समस्या समाधान हुँदैन। अनुमान को भर्मा बाद्बिबाअद गरेर कुनै काम नै छैन। मोही माग्ने धुङ्रो  लुकौने  गरेर के काम ? त्यो भन्दा त हामी जातिबदी हौ भन्ने हरु नै जाती। ईरान मा खुमेनी ले राजा को बिरूधा बिध्रोह गरे ( यहाँ मलाई राजतन्त्रको समर्थक को रूप मा नहेरियोस) कत्रो  जनसमर्थ देखिन्थ्यो। खुमेनी लाई स्वागत गर्न कत्रो  जनलहर थ्यो अहिले ईरान को के छ अवस्था ? बम र मिसैएल बनएर देस सक्तिसली हुने भये सोभियेत् संघ टुक्रिदैन थ्यो।
यो गर्‍यो भने राम्रो नत्र भने पख्लास भनेर देशमा शान्ती औछ भन्ने चै गजडी सपना मात्र हो। सुखद र शान्ता जिबन को लागि होइन कि एक जाती र भाषाको रीशमा खडा गर्ने हो भने कुनै पनि संघइयता काम लाग्दैन अनी गोर्खाका गुरुङ्हरु मनाङ जादा मरिनु पर्ने स्थिती आउँदैन होला र? तर नेपालमा धरतलिये एथार्थ एउटा हुन्छ, तथ्यान्क ले एउटा कुरा भनी राखेको हुन्छ तर सोघोसित विद्वान मित्रहरु अनुमान को भर्मा अनी कसैको रिशमा आफ्नो डम्फु बजैइ रहेको हुन्चन। एस्तो सोचै बाट देशमा शान्ती र बिकास भएको एउटा उदाहरण पाउन, हुन्न??

कुरा नबुझ्ने हरु ले त २०४६ मा बहुदल आएपछी देशको सबै सम्स्या समाधान हुन्छ भन्थेनी होइन? अहिले अर्को जमात आएको छ जातियता को आधारमा खडा गरिएको सँघियताले सबै समस्या को समाधान गर्छ भन्ने भ्रममा छन। बहुदल चलाऊन नजान्दा मावोबदि को जन्म भयो। कतै नभएको जातिबदी संघ चलाऊदा के हुने हो? त्यता तिर पनि सोच्नु पर्‍यो नि होइन?
पञ्चयतामा शाह र राणा ले खुब मोज गरे तेस्को रीशमा बहुदल आयो, तिन्का नेता ले खान सम्म घुस खाएए छोरा छोरी बिदेश पथाये। तिनिहरुले खाएको रीश मा मावोबदि र जातियताबदी आएकछन, जातियताबदी संघ खडा भएपछी तिन्का नेता ले पनि टन्न खालान, गरीब जनता त जहिले पनि गरीब नै,  अनी  तेस्ता गरीब जनता  लाई चतुर पक्छ्य  ले बन्दुक बोकायेर अरज्काता श्रीजना गर्न सजिलो हुन्छ। नत्र भने आर्थिक रुपान्तार को खाका पेश नागरिकन अनुमान को भर्मा राजनैतीक कुरा मात्र गर्नु आफुलाई नेता बनाउन खोज्नु मात्र हो भन्ने कुरा बिगत्का चतुर नेता हरुले देखएकै कुरा हो नि। के नयाँ भयो र? जाडो भयो  भन्दैमा घरको दलिन बालेर आगो  ताप्न त भएन नि।