मेरो स्याङजा: मेरो सम्झना
(शिखरिणी छन्दमा)

छुदै माताजीका, चरणतलमा, जान्छु म भनी
रुदै आज्ञा दिन्छिन्, दुखित मनले, पुज्य जननी ।
म आएँ पाताल्मा, तर मन उतै, बाल्-हठ गरी
सयर् मै स्याङ्जाका, एक एक गरी, स्वर्ग नगरी॥
(१)
कुभिण्डे, नौडाँडा, सकल पथका, भीर पहरा
उकाली ओराली, अनि निकटका, स्वच्छ छहरा ।
छिचोल्दै राङ्खोला, अलि पर झरी, मिर्दि बगर
दिसिँकोट्, चापाकोट्, वरपर बिते शैशव-पला ॥
(२)
पहाड्की चेली शीतल जलभरी, काँस-करुवा
दरौँ की शिर्वारी, हर क्षण तयार्, पुज्न वटुवा
बुलाँकी नाकैमा, झलमल परी, पल्टन हुँदी ।
मसक्कै मस्किन्थिन्, उपल घरक,गुर्सिनी दिदी ॥
(३)
असार्-साउन् बर्षा, रुझि रुझि म खेल्थे अनमत्तै
सुसाम्थ्यो सल्लेरी, रति भर नमान्ने डर कतै ।
घमण्डी थी आँधी, नसुनु यसको, कल्कल उता
उठाम्थी यो वासै, क्षण भर सुनाम्थी अहमता ॥
(४)
उषा गुथ्दै पस्थी, हिमसगरमा, स्वेत पगरी
मलेङ्कोट् पाखैमा, ढकमक हुने, पुष्प लहरी ।
अँधेरी खोल्सी ती, छङ छङ धरी, संगित कडी
अहोरात्रै बित्थे, घुमि म तटका, कुञ्ज रमणी ॥
(५)
कता अल्झिस् "भौते", किन सुरु भए, यी उँध-गति
धरा यस्तो त्याग्ने, कुन दिन भयो, धृष्ट कुमति ।
म जाउँ त्यो स्वर्गै, पनि नसकिने, विर्सन रति
म जन्मेँको माटो, दिन दिन गएँ, सम्झन अति ॥
(६)
*** *** *** ***
:)
-भउते

यो भउतेले केहि गर्छ के रे ?

बिर्खे जी

हाम्ले त पहिलो पहिलो घानमा मकै सकै भुट्थेम। हजुरले त सुरुमै खट्टे कै घान हालिदिनु
भे'छ। गजब छ। जावस अरु नि।

:-)
-भउते

एउटा गित...मन को खुल्दुलि...छन्द मिलेको छैन...तर..मन नै त हो, भर्खर बल्झीयो...


सपना एउटा देखेको थिये, झस्केर उठेछु
छुटेर पनि तिमीलाई मैले, माया पो गरेछु

सोचेको थिए बिछोड पछी, पिर्दैन मायाले
टाढिए पनि म तिमी सम्झी, भुल्दै पो रहेछु

हिजो त हो नि त्यो बाध्यताले, छुट्?टिनुपरेको
नसोच प्रीय निष्ठूरी भनी, म अझै बाध्य छु

सम्झिनछु अझै ती आखा ति तिम्रा रसिला उदास
सकिन प्रिया स्विकार्न तिमीलाई, म साचै दोषी छु

मान्छे को मन बदलिन्छ भन्थे, समय सापेक्ष
खै कुन्नी मेरो मन मा त किन, अझै नै तिमी छौ

सोचेको थिए बिछोड पछी, पिर्दैन मायाले
टाढिए पनि म तिमी सम्झी, भुल्दै पो रहेछु

गजल लेख्छु भन्दा मुक्तक बनो।

मेरो गोठमा एउटा बहर छ १२
छापाको चौतारीमुनि डहर छ १२

गोधुलीमा बाघचालको बहानामा १३
सुटुक्क तिम्रा बाख्रा लुट्ने रहर छ १३

चल्छ नि है। गजल लेख्नुमा एउटा फाइदा देखेँ मैले। बिग्रो भने मुक्तक बनाइदिए हुने रे छ।

धन्?यबाद दादा....त्?यै त भन्?या...मुक्?तक बनेछ..फेरी व्?याकरण पनि कताको कता
भयेछ।
अहिलेलाई रेडियो मा बज्ने नेपाली गित....मुटु छुने यथार्थ छ तर सबै सम्?झन सकिन

" जेठो छोरो का छ का छ, माईलो छोरो आर्मी मा भर्ती भाको छ
साईलो छोरो अरब तिर, कान्छो छोरो कारगिल मा लड्?न गाको छ
जुन छोराले ज गरे नि, मै बुढाको टाऊको खा को छ"

कक्षा ९मा छन्द सम्बन्धि भर्खर भर्खर अध्यन गर्दा एउटा कविता लेखेको थिएँ। त्यो भन्दा
झण्डै ३ बर्ष अगाडिको पञ्चायती कालरात्रीलाई सम्झेर अनुष्टुप छन्दमा लेखिएको यो
कवितालाई आजको मकरतन्त्रको गतिबिधिले फेरि सम्झाएको छ। थोरै मात्र मात्रामा लघु-गुरु
मिलाए हुने भएकोले पहिलोपल्ट अनुष्टुप छन्द रोजेको थिएँ। जस्ताको तस्तै सम्झिन
नसकेकोले केहि मात्रामा लघु-गुरुको नियम पक्कै पनि बिग्रन गएको छ। धेरै-थोरै भाषाको
अपरिपक्कता पनि अवस्य नै भेटिने छ। तै पनि जे सम्झेँ त्यै टासेँ है त।

BHAUTE GURU,

Yo kabita ta campus ma huda ko hoina ra? Sambahak ??? ajhai guru lai yaad re6 ta?

Ishwor

भउते प्रभो,
कविता अहिलेको समयलाई चिनाउन सफल छ।
हजुरको छन्द सीप देखेर डाह लाग्छ। छन्द जान्न सकिएन त्यसैले "छन्द न बन्द"को भइयो रे क्या!

ए ईश्वर बुरो,
म हजुर कै प्रतिकृयाको प्रतिक्षामा थिएँ। हजुर प्रधान-सम्पादक भएको त्यो मुखपत्र अहिले
साथमा छ ? त्यसमा पनि टाँसेको थियो नि त हगी।खै मैले त के के सम्झेँ सम्झेँ अलि अलि
थप-थाप गर्नु पर्यो, नसम्झिएर।

त्यो मैले स्कुलमा हुँदा लेखेको थिए, अनि पोखरा क्याम्पसमा आइ इ पढ्दा "सृजना" हो
कि "सम्बाहक" लाई दिएको। त्यो हजुर सँग छ भने टाइप गरेर खुसुक्क ईमेल गरम न प्रभो।

गौतम जी, वास्तबमा मेरो हजुरबुबाले छन्दमा कविता लेख्ने गरेको हुनाले र त्यो सुन्ने गरेकोले
सानै देखि मलाई छन्द-बद्ध कवितामा शोख थियो, लेख्न नसके नि पढ्न भनम न अब। तर
अहिले धेरै बिर्सिसकेछ। समय मिल्यो भने सम्झेको कुराहरु साझामा छलफल चलाउने बिचार
गरेको छु। कोहि न कोहि यहाँ पनि होला नि एक्सपर्ट।

:-)
-भउते

भउते गुरु, चाँडै चलाम् तो छलफल!

अब एउटा अलिक फरक प्रसंग है, हजुर त्यो IOE-WRC Lamachaur पढेको कहिले हो? म १९९७ देखि २००३ सम्म त्यैँ जागिर खान्थेँ। अलि पहिल्यै हो?

गौतम जी

म १९९३-१९९६ मा त्यहाँ थिएँ। हामी पढ्न सुरु गर्दा अभिमन्यु सिङ, गोकर्ण ब महोत्राहरुले
पनि भर्खर पढाउन सुरु गर्नु भएको थियो। प्रल्हाद सर क्याम्पस चिफ हुनुहुन्थ्यो, अहिले
सहायक डीन हुनुहुन्छ के रे। २००४मा फेरि सबैलाई भेट्न त्यहाँ पुगेको थिएँ। हजुर र म
लुकामारी खेलेजस्तो भएछ के।

:-)
-भउते

साँच्चै लुकामारी भएछ। म अस्ति सेप्टेम्बरमा पुग्या थें। ऐले अभिमन्यू क्याम्पस प्रमुख भा'छ।
त्यसो भा' रामगुलाम शाह, महेन्द्र बानियाँ, रमेश बानियाँ, शैलेन्द्र खनाल आदि तपाईँका सहपाठी हुन्? They were working as assistant technician when I entered there.

रामगुलाम शाह र शैलेन्द्र खनाललाई चिनिन मैले। महेन्द्र बानियाँ १ बर्ष जुनियर हुन्। रमेश
बानियाँ सहपाठी हुन्। रमेशजीको बाबाले पनि पढाउनु भएको थियो। भवन निर्माण , हो क्या रे।

अनि हजुर को बिषय के पर्यो र? यै कुल्लि ईन्जिनियरिङ नै हो र?

bhuate ji
ma pani wrc ko hu
tapi kun bactch ho ra
aja ta wrc ko yad aayo
piyush

म चैँ बिजुली पट्टि परें भउतेजी।उसो भा' प्रदिप लुईँटेल पनि जुनियरनै होला। त्यसपछिको इलेक्ट्रिकल ब्याच (रमा थापा, डिल्ली खनाल, जयमाया पुन आदि) लाई पढाएर शुरु गरेको थिएँ मैले मेरो जागिर।

पियुषजी पनि आउनुभएछ। एउटा धागो WRC कै नाममा शुरु गर्नुपर्छ कि क्या हो?त्यसपछि सम्झनाहरु बाँडम्ला।

नयाँ क्यै छ कि भनेर हेर्नु भएकोहोला मित्रहरु। माफ गर्नुहोला। यो त भर्करै टेक्ससमा
अकालमै ज्यान गुमाउन पुगेका भाइ शेखर रेग्मीको परिवारको अवस्थालाई (विशेष गरेर जन्म
दिने आमालाई) सम्झेर कोरेको उनै प्रति समर्पित टुक्रा यो धागोमा संकलन गरुँ भनेर मात्र हो।

यो चैँ "महाराज"को झर्ला र खाम्ला भन्दै हात थापेर पछि पछि लाग्नेहरु प्रति समर्पित। :-)

:-)
-भउते

वाह वाह भउते काजी! गतिलो दनक गयो!

वाह वाह क्या मारा गुरुजी !

हे हे, धन्यबाद है मित्रहरु। खाशमा भन्ने हो भने हिजो साह्रै झगडिया मुड थियो के मेरो।
साझामा कसैले खोते थापेको भए मार सँग झगडा गरम्ला भनेर पसेको थिएँ। कसै सँग निहु
खोज्ने कुरै भेटिएन। अनि शोकलाई शक्तिमा बदलौँ भने जस्तै रिसलाई गजलमा बदलौँ भन्ने
बिचार आयो। त्यसैको परिणती हो यो। गजल भन्दा फजल भन्न ठिक होला। :-)

:-)
-भउते